Omdat vanwege de maatregelen in verband met Corona de mogelijkheden tot portretfotografie op een laag pitje staan, dagen we elkaar ook op andere manieren uit. Zo hebben 11 fotografen, ieder op basis van onderstaand gedicht van Liesbeth Lagemaat zijn/haar interpretatie van het gedicht in een beeld gegoten.
Onuitgesproken lied
Ik zie je. Ik zie je in de nerf van het blad, waar een duizendvoudig
verkleind insectje overheen kruipt, niets houdt hem tegen, misschien
het licht dat zijn pootjes schroeit, ik zal het blad bedruppelen en zal
de stengel beschermen met mijn handen, ik zal de zwarte ragdunne
pootjes van het blad naar mijn vingers voelen kruipen en mijn vingers
zullen zeggen 'eigenlijk zijn wij het blad'. Ik zie je. Ik zie je in de druif
die nog groen is, hier achter in de tuin, zo groen als Vlaamse druiven
maar kunnen zijn in augustus. Ik weet je, daarbinnen. Het licht schijnt
op je vlies. Ik zie je in de takken van de krulhazelaar, die zijn houten
voelsprieten uitstrekt naar dat blauwe tentzeil, hierboven, het is dat
mijn kijken te snel gaat want kon ik mij vertragen dan zou ik elke
schok elke kronkeling elke golf elke boog van je arm, elke arabeske
in lucht in blauw in niets in tentzeil, zou ik elke beweging kunnen zien
ja ik zie je. Ik zie je in de blauwe grassen langs de vijver. Ik zie je in de
donsvacht van de bijen, in de struik waar de lathyrus zich doorheen
slingert op weg naar de hemel, die bestaat. Ik zie je. Ik zie je in het door-
schijnende paars van de erwtenbloempjes, brozer is je kelk dan alles
wat ik ken, ik voel je. Ik neem je op met mijn oog niet met mijn hand
ik draag je in me om, de zachtste woorden die ooit werden geboren zijn
voor jou, ik voel je. Dat je bestaat in het hier en het nu, ik voel je. Dat je
gedreven door wind gevoed door zon doordrenkt met het azuur van
hierboven of van het water, alle vierkante meters druppel uit het vijvertje,
dat je me weet dat je me hoort als ik je naam – Je komt niet terug.
Je bent kapot. Ze hebben je verzonnen met een pak aan en een geweer
over je schouder, je paste daar precies in dachten ze. Ik zie je in de nerf
van het blad, het is datzelfde groen. Al het blad is in uniform vanaf
vandaag. Ik voel je, ik noem je naam en ik kom klaar je bent de druif
hier in de rank tegen de muur van het tuinhuis. Het is augustus en de zon
beschijnt je vlies. Ik zie je, in alles voortaan ik zie je. Elke nacht kom ik
klaar op je naam.
Liesbeth Lagemaat, uit 'Abri' (2018) , de cyclus 'Soldatenvrouw'
Copyright Liesbeth Lagemaat
.jpg)
-6.JPG)
